Amman is een lastige. Het heeft de neiging om zelfs de meest ervaren reiziger voor de gek te houden. Op het eerste gezicht lijkt het geen andere attracties te bieden dan zijn indrukwekkende citadel en amfitheater. Maar dat is juist het leuke van Amman. Het kost wat moeite om de verborgen charmes te vinden. Maar ze zijn er wel. Oh ja, ze zijn er! En ze zijn gemakkelijk genoeg te vinden met een beetje hulp van de plaatselijke bevolking, die de geheimen van de wijken kent.

De volgende halte is het Jadal Café, een ruimte voor artistieke creatie en culturele uitwisseling vermomd als een koffiehuis. Een plek waar je niet betaalt voor de koffie, maar voor de tijd die je er doorbrengt. In de plaatselijke bibliotheek? In de stadstuin? In een discussie kamer, misschien? Of misschien in een van de theater-, muziek-, of dansworkshops. Wat voor gasten heb je eigenlijk? vraag ik Anas. “Ik heb gasten die meer geïnteresseerd zijn in het ontmoeten van mensen dan het zien van plaatsen. Mensen die soms niet eens willen lopen. Ze willen praten.”

Zoals in elke stad in het Midden-Oosten, implodeert het leven in de souks. De geluiden, geuren, kleuren en chaos van de markten zijn een van de meest intense manieren om een stad als Amman te ervaren. Anas lijkt alle winkeliers te kennen. Hij begroet en spreekt met iedereen terwijl hij ons uitnodigt om noten te pakken, kruiden uit de kraampjes te proeven, of een praatje te maken met de Egyptenaren die de kraampjes met verse vis runnen. “Als er iemand op de markt zou ontbreken, zou ik het merken,” zegt hij terwijl hij me voorstelt aan Abu Mohammed, “Hij zit hier al 30 jaar, op dit kleine kistje, knoflook te pellen met zijn eenvoudige mes.”

Anas doet zijn status als lokale gids eer aan en neemt ons mee naar het dak van een bevriende trainer. “Dit is mijn vriend Mahmood Al Shanteer, een van Amman’s vele duiventrainers.” Mahmoud is 30 jaar oud, heeft lichtgroene ogen, en draagt een groen trainingspak. Hij vertelt ons dat hij in 2011 door zijn oom werd geïntroduceerd in de kunst van het duiven trainen. “Alleen al in mijn buurt zijn er zo’n honderd jagers,” vertelt hij ons. De trainers werken dagelijks met hun duiven: ze voederen ze regelmatig, trainen ze met fluitjes en bouwen een vertrouwensband op. Eenmaal in de lucht is het een kwestie van de troep duiven van andere groepen naar hun dak lokken, waar ze door de trainer zullen worden opgejaagd (of niet).

Dah, dah!” Mahmoud kijkt naar de hemel als hij zijn duiven voert en spreekt tot hen in éénlettergrepige woorden. Hij schudt ook met een bak met voer en gebruikt het geluid als lokmiddel. Dan verschijnt er plotseling een grote groep duiven van alle kleuren uit de lucht. “Er zijn verschillende soorten: Kasjmir, Pakistaans… maar de Baghdadi is de trouwste. Dit spel is niet alleen een kwestie van jagen, maar ook van loyaliteit,” vertelt hij terwijl hij de ene sigaret na de andere rookt.

“Ik heb hem gevangen! “Eenmaal gejaagd, is de regel dat het drie dagen blijft zonder te vliegen en wacht tot een andere trainer het vraagt om het terug te brengen. Of niet. Het hangt ervan af of het van een bevriende trainer is of van een jager waarmee geen afspraken zijn. “De problemen komen tussen degenen die het voor zaken doen,” Ik heb met bijna iedereen afspraken. Voor mij is het meer een hobby dan een zaak,” vertelt Mahmoud, terwijl hij aan de laatste sigaret zuigt voor de volgende. “Vandaag win ik er een. Morgen kan ik er nog een verliezen.”