Vier dagen geleden hebben we onze camper opgehaald in Havana. Campers op Cuba, hoor ik u denken, kan dat? Nou en of dat kan. Tenminste, zo’n beetje vanaf nu, want wij hebben de eer om als een van de eersten ter wereld Cuba te verkennen met ons eigen huisje op wielen. Voordat we weggingen, krijg je dan toch allerlei vragen van mensen: een camper op Cuba? Zijn er dan wel goede wegen? Is dat dan wel veilig? Weet je wel waar je aan begint? We wisten zeker waar we aan begonnen, want wat een avontuur. En ik kan je verklappen dat de wegen op Cuba op zich prima zijn, mits je af en toe de gaten in de weg omzeilt.

En veilig? 100 procent. We hebben ons geen enkele keer niet veilig gevoeld. De camper is gloedjenieuw. Een Fiat Ducato 2300 Turbodiesel, mét tiptronic, als basis en een Italiaanse RIMOR-opbouw. Er kunnen zes mensen in slapen: twee in de alkoof, twee op het vaste bed achterin en twee op het bed dat ontstaat wanneer je de tafel ombouwt. Aangezien wij maar met z’n tweeën zijn, is dat laatste niet nodig. Frits kiest voor achterin en ik klim iedere avond de alkoof in. Na wat instructies van de organisatie, gaat de vlam in de pijp en cruisen we Havana uit, richting Playa Jibacoa.

De weg van Cienfuegos naar Trinidad is een bezienswaardigheid op zich. De weg voert ons grotendeels langs de grillige kust die bezaaid is met idyllische baaitjes en inhammen. Vlak voor Trinidad buigen we af en rijden de bergen in. Alhoewel de weg steil is, doet onze Fiat het uitstekend en we glijden rustig, zij het in een wat lagere versnelling, naar Topes de Collantes. In dit dorpje vind je een kuuroord, maar dat is niet de beste reden om deze zijsprong te maken.

De Vegas Grande Waterfall wel. Sla hem vooral over als je minder goed ter been bent, want de wandeling ernaartoe gaat via een steil en ietwat glibberig pad naar beneden dat je op de terugweg ook weer naar boven dient te beklimmen. Maar, het is de moeite waard. Een waterval die donderend naar beneden komt door een lange canyon en met een grot achter het neerstortende water. En dat in een idyllische kom in het dal van het regenwoud. Op de terugweg plukken we wilde koffiebonen. Die groeien namelijk langs het pad.

Trinidad is wat ons betreft de echte Parel van het Zuiden, ook al heeft Cienfuegos die bijnaam. In Trinidad heeft de tijd stilgestaan. Mis de paar auto’s en je waant je honderd jaar terug in een zinderend koloniaal stadje. De kinderkopjes, de koloniale panden, de Playa Mayor. Trinidad is een plaatje van een decor met de inwoners als hoofdrolspelers. Voetballende kinderen, kletsende buurvrouwen, zingende schoolmeisjes. Alles in Trinidad speelt zich buiten af. En als het zich niet buiten afspeelt, staat het raam of de deur wel open.

Hier vinden we ook een van de allerbeste restaurants van Cuba: Son y Sol. Je loopt er bijna voorbij, maar achter de wat afgebladderde gevel, vinden we een met antieke koloniale meubelen ingericht herenhuis met binnenplaats. De keuken is Indiaas. En ik heb nog nooit zo lekker Indiaas gegeten, zelfs in India niet. De kok heeft leren koken van de chef-kok van de Indiase ambassade en die laatste zorgt er ook voor dat het restaurant de juiste (verse) ingrediënten en kruiden heeft. Een dikke aanrader. Onze camperplaats voor de nacht is boven op de heuvel op de parkeerplaats van Hotel Las Cuevas. En het uitzicht is verbijsterend.