Menu
MENUMENU
  • Magazine
  • Over ons
  • Gratis Abonnement
  • Login
  • Nederlands
    • English
WIDEOYSTER MAGAZINE
THE WORLD IS YOUR OYSTER | EXPLORE & CONSERVE

Provincie met de mooiste afdronk
Sherry driehoek Cadiz

Provincie met de mooiste afdronk
Sherry driehoek Cadiz

door Hans Bouman | Photography: Frits MeystEditie #1 2018

Waar de Cariben hun Bermuda Driehoek hebben, heeft de Andalusische provincie Cádiz zijn Sherry Driehoek. Hier verdwijnt echter niet zoveel, er komt wél veel vandaan. Niet alleen een godendrank, maar ook elegante paarden, helwitte dorpen en hartstochtelijke flamenco. En af en toe een oranje bikini.

Ik hoor de opzwepende klanken, voel de passie, zie het enthousiasme van de mensen om mij heen, ruik het zweet… En tegelijkertijd ontgaat me van alles. Natuurlijk versta ik niet wat er wordt gezongen. Maar dat is lang niet het enige. Zo zie ik niet eens aankomen wanneer een flamencolied is afgelopen. De mensen om mij heen wel. Die beginnen onmiddellijk te klappen en te juichen wanneer de zanger, wiens lied tegelijk uit zijn keel, onderbuik en hart komt, plotsklaps ophoudt met zingen. Een nanoseconde adempauze? Niks hoor, lied uit.

Flamenco is een kunst die je moet leren begrijpen. Ik zie een zanger en een gitarist die bevlogen muziek maken: krachtige stem, virtuoos snarenspel, voetengestamp, handengeklap. De andere bezoekers van Tabanco El Pasaje horen eeuwen van traditie, zien meeslepende taferelen aan zich voorbijtrekken en vooral ook: ze voelen de duende, de voor buitenstaanders ongrijpbare emotionele communicatie tussen de muzikanten en hun toehoorders.

Nee, ik overdrijf niet. Ik heb het uit de allerbeste bron, namelijk Antonio, mijn buurman hier in dit sympathieke tapasrestaurant in Jerez. Antonio spreekt Engels en probeert mij wat elementaire flamenco-feiten bij te brengen. “Ah, duende! Duende kun je niet uitleggen. Dat is een gevoel dat wij hier delen. Een goede flamencozanger zorgt ervoor dat onze zielen samensmelten. Het is een mysterie, maar tegelijk iets van alledag. Snap je?”

 

“Ah, duende! Duende kun je niet uitleggen. Dat is een gevoel dat wij hier delen. Snap je?”

 

Ik knik. Want zelfs al ‘snap’ ik het misschien niet, ik zie en voel het wel. De bezoekers zijn niet hierheen gekomen om te horen wat de zanger en de gitarist ervan bakken, maar om door hen te worden meegevoerd. En dat lukt vanmiddag uitstekend. Zijn optreden gaat de gepassioneerde zanger alleen niet in de koude kleren zitten. Elke twintig minuten neemt hij pauze om bij te komen. Dan richten de bezoekers zich op de voortreffelijke tapas van El Pasaje. Ahumados (gerookte vis) bijvoorbeeld, of tabla de embutidos (een plateau met worst en vlees) en alcachofas marinadas al pedro ximénez (in sherry gemarineerde artisjokken).

Flamenco, dat muzikale en culturele fenomeen met eeuwenoude wortels in Noord-Afrika, het Midden-Oosten en zelfs het Verre Oosten, en waaraan Joden, moslims en zigeuners hun bijdrage hebben geleverd, staat sinds 2010 op de Werelderfgoedlijst van Unesco. Na vandaag weet ik dat dat helemaal terecht is.

 

 

“De sherry is bijna aan winstbejag ten ondergegaan.” Aan het woord is Salvador Pinedo. Hij organiseert samen met zijn assistente Rosamar 4×4-tochten door los viñedos, de wijngaarden van Jerez. “Rond 1980 hadden we in de driehoek tussen Jerez de la Frontera, Sanlúcar de Barrameda en El Puerto de Santa María wel 22.000 hectare wijngaarden. Ontzettend veel productie, maar de kwaliteit van de sherry werd steeds slechter. Gelukkig is men toen gaan inzien dat alleen het streven naar topkwaliteit de sherryindustrie kon redden. Er is nu nog maar 7000 hectare aan wijngaarden en die leveren stuk voor stuk een uitstekend product. Geloof het of niet, maar hier wordt vrijwel de totale wereldproductie gemaakt: ongeveer 150 miljoen flessen per jaar.”
Terwijl hij zijn witte Nissan over de kurkdroge zandpaden stuurt, vertelt Salvador over de drie typen aarde die geschikt zijn voor sherrydruiven. “De albariza is de beste. Dat is de kalkrijke, bijna witte aarde die je hier in de omgeving veel ziet. Daarop groeit de palominodruif die onze befaamde fino-sherry oplevert. Daarnaast heb je nog de donkerbruine barros en de lichtbruine arenas. Ook geschikte grond hoor, maar minder.”
Naast het type aarde, is ook de wind van belang, zo blijkt als Salvador verder vertelt. Hij maakt onderscheid tussen de levante, een krachtige droge wind uit het oosten, en de poniente, die uit het westen komt en juist zacht en fris is. Als de twee winden maar een beetje afwisselend waaien, hebben de druiven het naar hun zin, begrijp ik.”

“De sherry is bijna aan winstbejag ten ondergegaan”

Behalve wijngaarden zie je in deze streek trouwens ook uitgestrekte velden vol zonnebloemen. Hun pitten, de pipas, worden niet alleen gebruikt om olie uit te winnen, maar blijken ook geliefd snoepgoed. “Als je de pipas openbijt, kun je de inhoud opeten”, vertelt Rosamar en voegt de daad bij het woord. Salvador parkeert zijn auto. “Bij pipas hoor je iets te drinken”, zegt hij en haalt een fles Pedro Ximénez, glazen en een mand met versnaperingen tevoorschijn. “Tijd voor de maandagmiddagborrel.”

Als je in Jerez bent wil je alles van sherry weten en als je alles van sherry wilt weten, moet je naar een bodega. Maar om nou direct na het ontbijt al aan een proeverij te beginnen… Ik besluit eerst nader kennis te maken met de stad zelf. Na een wandeling over met palmbomen omzoomde pleinen en een bezoek aan het oude Moorse fort, het Alcázar, kom ik uit bij de ruiterschool die vertegenwoordigt wat naast sherry die ándere specialiteit van Jerez is: paarden. De befaamde Real Escuela Andaluza del Arte Ecuestre werd opgericht door de sherryfamilie Sandeman en zij delen hun hoogbenige en langmanige geheim sinds 1973 jaarlijks met vele duizenden internationale bezoekers. Op de maat van hartstochtelijke gitaarklanken, maar ook van ingetogener vioolmuziek, laten de Spaanse Bonfire en Salinero zien dat ze hun koninklijke opleiding met goed gevolg hebben doorlopen.

 

Aroma van appelstroop

Op naar Bodegas Tradición. Dit wijnhuis, gevestigd in een fraai gerenoveerd pand in het oude stadshart, werd pas in 1998 gesticht, maar zet een traditie voort die teruggaat tot 1650. Ze maken hier vier typen sherry: Amontillado, Oloroso, Palo Cortado en Pedro Ximénez. “Die namen zeggen je nu misschien nog niets, maar dat komt nog wel”, belooft keldermeester Pepe Blandino. Hij voert me naar een bovengrondse kelder (logisch: ‘bodega’ betekent immers ‘bovengrondse kelder’) waar meer dan duizend eikenhouten vaten liggen opgeslagen en legt me het zogeheten solerasysteem uit.

 

 

Witter dan wit

Vejer de la Frontera blijkt de perfecte locatie voor een reclamespot voor Omo of Witte Reus. Mijn hemel, wat is alles hier wit! Tuurlijk, Andalusië is beroemd om zijn witte dorpjes. Maar zó wit? Ik heb me laten vertellen dat het wettelijk verplicht is alles helwit te houden. Zo niet, dan volgt een boete. In Vejer gaan de vrouwen daarom tweemaal per jaar met de witkwast rond, vlak voor Semana Santa en de feria, de jaarmarkt van augustus, zodat het dorp er op deze hoogtijdagen nóg blinkender bij ligt dan normaal. Elk jaar worden mensen blind door het felle zonlicht dat genadeloos door de muren wordt weerkaatst. Toegegeven, dat laatste verzin ik er voor de vorm even bij, maar het is wél waar dat er al honderden jaren witlaag over witlaag wordt geschilderd, met als gevolg dat de gevels van Vejer een uitgesproken pokdalig, grotachtig karakter hebben gekregen. Wat op de een of andere manier sterk bijdraagt aan het authentieke karakter van dit dorp.

Eliza was here

De Sherry Driehoek en Cádiz liggen in de streek Andalusië. Naast de sherry beroemd vanwege prachtige steden als Sevilla en Granada. Denk smalle, kronkelende straatjes, verscholen hofjes met fonteinen en imposante gebouwen met paradijselijke tuinen. Buiten de steden vind je ruige kustlijn, met kilometerslange goudgele zandstranden. Passie voor het leven. Daar draait het om in deze zuidelijkste streek van Spanje. Bij Eliza was here kun je superleuke, authentieke en kleinschalige accommodaties in de hele streek vinden. En een auto ter plaatse is altijd inclusief bij Eliza was here. Kun je mooi al die verschillende steden en plekjes zelf ontdekken. Aanrader.

Bekijk de leuke stekken van Eliza was here

Het is een mooie zonnige dag in Cádiz. James Bond, leunend tegen de toog van een bar aan de Playa de Caleta, neemt het ervan. In de ene hand heeft hij een grote havanna, in de andere een verrekijker. Als hij de zee afspeurt, ontwaart hij een sportief gekapte dame die in oranje bikini uit zee rijst. Oef, some stunner! Als ze de bar heeft bereikt, kan Bond het niet laten. “Magnificent view.” De dame in kwestie draait zich om, kijkt naar het strand, de zee, de oude haven, de twee historische forten, de charmante vissersbootjes en antwoordt: “It is.”
De twee stellen zich aan elkaar voor (“My friends call me Jinx.” “My friends call me James Bond.”) en Bond geeft de dame een slokje van zijn mojito. Nu is de film Die Another Day (2002) echt begonnen.
Sinds die dag heet de Playa de la Caleta ook wel ‘het strand van Halle Berry’, de actrice die in de film de rol van Bondgirl speelt.
Het was geen slecht idee van de producenten om Cádiz uit te kiezen als een van de locaties voor de twintigste 007-film. De Spaanse stad moet in deze scène Havanna uitbeelden en dat lukt uitstekend, want ook in de echte wereld wordt Cádiz wel Habanita (Klein Havanna) genoemd. De twee hebben vergelijkbare charme, al zit het Kleine Havanna aanzienlijk beter in de verf en zijn de auto’s er gemiddeld een jaar of zestig jonger.

Cádiz wordt ook wel Klein Havana genoemd. Al zijn de auto’s er gemiddeld een jaar of zestig jonger.

Cádiz is sfeervol en historisch. Omdat de stad al rond 1100 voor Christus door de Feniciërs werd gesticht, claimt het de oudste stad van Europa te zijn. Ook drieduizend jaar geleden had men al goed door dat deze locatie, niet ver van de Straat van Gibraltar, heel strategisch is. Een Romeins amfitheater met tienduizend zitplaatsen toont dat ook de Romeinen Cádiz een blijvertje vonden. Ik wandel langs de statige huizen die ooit voor de rijken werd gebouwd, dikwijls reders die een leuke boterham verdienden aan de Spaans-Amerikaanse goud- en zilverhandel. Op veel van hun huizen lieten ze wachttorens bouwen, vanwaar ze konden zien of hun schepen (en zijzelf) al bijna binnenliepen. Om die reden waren de torens vaak voorzien van periscopen. De periscoop op de 45 meter hoge Tavira-toren maakt deel uit van een grote camera obscura. En wat je hier ziet is zelfs voor een 21ste-eeuwer in een wereld van observatiecamera’s en drones een wonderlijke ervaring. Via een spiegel en een lens worden in de Tavira-toren livebeelden uit de stad geprojecteerd op een grote tafel. We kunnen tot in verbazingwekkende details zien wat zich beneden afspeelt. De lens kan flink inzoomen: wie beneden op het plein in zijn neus peutert, doet dat niet onopgemerkt. Nu richt de torengids de lens op het strand. “Magnificent view, no?” We knikken, maar hoe we ook kijken, er komt geen prachtige vrouw in oranje bikini het strand oplopen.”

Tags: Editie #1 2018

Related Posts

Editie #1 2018

Tussen hemel en aarde
Garda Trentino

12 Minutes Read
Editie #1 2018

Ode aan Buenos Aires
Tango

6 Minute Read
Editie #1 2018

Het andere Griekenland
Macedonië

11 Minutes Read
Editie #1 2018

Ijsland's Westman eilanden
Vestmannaeyjar

16 Minute Read
Editie #1 2018

Editie #1, 2018

3 Minute Read

© Copyright WideOyster Media B.V.

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue to use this site we will assume that you are happy with it.Ok