Door de zon gekust
Rondom Sydney – Australië
Je reist niet naar de andere kant van de aardbol om alleen het Operagebouw en de Harbour Bridge te zien. Nee, het zijn het aangename sfeertje en de ladingen zonneschijn waarmee smeltkroes Sydney, haar stranden en het woeste achterland mee gezegend zijn, die je doen snakken naar meer. It’s the vibe, mate.
Waarschijnlijk is Sydney de meest relaxte metropool waar je ooit zult komen. Zie de stad als een tropische versie van een Britse stad, waar palmbomen, korte broeken en slippers je begroeten. Toch nemen de Aussies één ding bloedserieus: hun koffie. “In Engeland kun je nog slechte koffie krijgen, hier niet!” antwoordt een van origine Britse receptioniste als we haar vragen naar ‘een goede koffiebar’. Sinds een jaar of tien staat er in ieder zichzelf respecterend café een barista en met apps op hun telefoon zoals Beanhunter, localizeren de Sydneysiders cafeïnebars van uitzonderlijke kwaliteit. De oogappeltjes liggen vooral in Surry Hills & Darlinghurst, twee voormalige achterstandsbuurten van de stad. Creatieve jongeren veroverden de wijken en brachten er tolerantie, barretjes, restaurants en dus veel koffie. Van een volledig omschreven smaakprofiel bij je ochtendshot cafeïne, kijkt niemand hier nog op.
De oogappeltjes liggen vooral in Surry Hills & Darlinghurst, twee voormalige achterstands-buurten van de stad.
“Voor € 9,- sta je bovenop de brugpilaar van de Harbour Bridge”
– aldus onze hotelconcierge. Cards only,
dus neem je Mastercard mee.
Ook naar Sydney? Vergeet je Mastercard niet!
In het openbaar vervoer, bij bezienswaardigheden én in horeca is een Mastercard een uitkomst. Op veel plekken wordt contant geld namelijk niet geaccepteerd in Sydney.
Een full brekkie met pannenkoeken
Sydneysiders met iets meer tijd starten hun dag met een ontbijt in een café als Bills, ooit gestart in downtown Surry Hills en inmiddels ook neergestreken in Hawaï, Japan en Zuid-Korea. Ondanks het uitzicht op hardlopende fitgirls en fietsende kerels, doe je je hier goed aan een full brekkie: een Bellini-cocktail (prosecco met perenpuree) en een stapel hartige ricottapannenkoeken met banaan, honing en een klont honingraatboter. Vanaf een uur of 9 staat er een rij op de stoep, dus kom vooral op tijd. Dat geeft je bovendien meer tijd over om die calorieën er weer af te branden.
Vroeg of laat kom je in de wijk The Rocks uit, de plek waar de Britten in1788voor het eerst het anker lieten zakken en waar nu veerboten vertrekken naar alle uithoeken van de stad.
Door in en uit te checken met je Mastercard, betaal je hetzelfde lage tarief als met een lokale OV-kaart.
Elk willekeurig pontje vaart je langs de grillige oevers van de haven en trakteert je op de skyline van de stad, de Harbour Bridge en het Operagebouw. Ook fijn: in Sydney geen gedoe met kaartjes. Door in en uit te checken met je Mastercard, betaal je hetzelfde lage tarief als met een lokale OV-chipkaart.
Versmolten met het strand
Iedereen die we vroegen naar hun favoriete stukje stad, stuurde ons juist de stad uit. Net als Rio en Honolulu, is Australiës grootste stad verstrengeld met het strand. Bondi Beach is veruit het populairst onder beginnende surfers, zwemmers en zonaanbidders. Weinig verhullende bikini’s zijn populair bij de vrouwen en als man mag je alleen shirtless rondlopen als je doordeweeks braaf de sportschool bezoekt. Aan de zuidkant van de baai, op de grens van rots en zee, liggen de zwembaden van Iceberg die bij elke golfslag voorzien worden van ziltig zeewater. Een etage boven het wedstrijdbad hangt een balkon van The Club, waar je neerstrijkt voor het uitzicht, een indrukwekkend aantal tapbieren met een portie fish & chips.
Australië is het ultieme roadtrip-land en dus sturen we onszelf, al linksrijdend over een van de acht rijstroken, via de Harbour Bridge naar het achterland van de staat New South Wales. Eenmaal buiten de stad verandert beginnen waterpartijen die iets weghebben van Noorse fjorden. En verderop, op Route 33, maken dennen en palmen plaats voor vlaktes met verlaten tankstations en gehuchten waar de op A4-tjes aangekondigde garage sales telkens dé gebeurtenisvan de week lijkt. Al snel daarna verdwijnen zowel het radio- als telefoonsignaal en neemt Wollombi Road ons mee naar Hunter Valley, via meer bochten dan er surfplanken in Bondi zijn.
Geen groepsrondleidingen door gelikte kelders, maar een bar waar je alles kunt proeven.
Hunter is de wijnregio van Sydney waar druiven net zoveel van de zon houden als de inwoners zelf. En waar Maureen en Kathryn, twee gezellige tantes van middelbare leeftijd, nét de deur van wijnhuis Petersons sluiten als we aankomen. Nog voordat wij de auto kunnen parkeren, zwaaien de deuren weer open. Kaasblokjes, crackers en een bestellijst verschijnen op de toog, want dit is wijnproeven Aussie stijl. Geen groepsrondleidingen door gelikte kelders, maar een bar waar je alles kunt proeven.
Aan de hand van een tweetal druivensoorten die we noemen, trekken ze de ene na de andere fles open. En onder het mom van ‘huiswerk’ proeven de twee tantes graag wat glazen mee. Australiërs slaan flink in bij de wijnmakers en rijden met volle achterbakken weer huiswaarts. De flessen drinken ze als ze uit eten gaan, want bring your own is hier de normaalste zaak van de wereld. “BYO is briljant!” verklaart Kathryn. “Het irestaurant hoeft namelijk geen alcoholvergunning te kopen en jij kunt je eigen fles meenemen.”
Zeker in vergelijking met de stad is het hier hemels rustig.
Met halfvolle kofferbak en volle tank rijden we verder, over Putty Road en door doorhoven van bergengtes. Het dieprode gesteente aan weerszijden van de stille weg past bij de zinderende hitte: het is herfst en 36 graden. Drie nationale parken en 214 kilometer verder rijden we de Blue Mountains binnen, een zandsteendplateau op 900 meter hoogte.
Op een paar meter van een slaperig dorp, waar de lanen zó steil zijn dat we telkens onze eigen schaduw inhalen, torenen drie rotsformaties uit de vallei. Meehni, Wimlah en Gunnedoo zijn voor het gemak samengevat tot De Drie Zussen en staan op elke foto. Als we er even na vijf uur aankomen, is parkeren gratis en zijn de VVV en de kabelbaan gesloten.
En inderdaad, even later staan de op de rand van de afgrond terwijl de zon de aarde weltrusten kust. Subliem.
En dus wandelen we vrijelijk van uitzichtpunt naar panoramaplek, met het gevoel alleen rond te lopen. Bij Lady Darley, een van de fotoplaatsen, treffen we een vader en zoon uit het dorp. “Rij door naar Sublime Road, het punt waar je tegen zonsondergang recht tegen de zussen aankijkt. Het is de favoriete plek van locals.” En inderdaad, even later staan we op de rand van de afgrond terwijl de zon de aarde weltrusten kust. Subliem.
