De droom van elke avonturier
Een diepe duik in Belize
WideOyster’s Frits Meyst heeft als adventurefotograaf de hele wereld afgereisd op zoek naar goede verhalen en dacht alles gezien te hebben. Hij kon er niet verder naast zitten. Wat hij in Belize zag deed zijn fotografische hart sneller kloppen: een turquoise barrièrerif vol kleurrijke vissen, adelaarsroggen, walvishaaien en zeekoeien. Oneindig regenwoud met cristalheldere rivieren en diepe grotten. Mystieke Maya ruïnes en nederzettingen met verschillende culturen. Kom aan boord en enjoy the ride die Belize heet.
Waarom beginnen we niet gewoon met een atol? Glovers Reef is het enige atol in de Caribische zee, een serie koraaleilandjes in een cirkel die aan elkaar gegroeid zijn door een rif waardoor er een ondiepe lagune in het midden ontstaat. Perfect kajakwater dus en over de bungalowtent onder de palmbomen, verlicht door een olielamp, mag ik ook niet klagen. Met een Belikin, Beliziaans gerstenat, nestel ik me onder een palmboom in de warme namiddagzon. Voor mijn neus voeren de pelikanen spectaculaire duikvluchten uit op de scholen visjes op het rif.
De volgende ochtend sta ik voor dag en dauw op. Mike, een Garifuna man, gaat vissen voor ons avondeten. Of ik mee wil? “Ja natuurlijk!” Hij stuurt de boot op een groepje pelikanen af. “Waar de pelikanen zijn, zit de vis”, vertelt hij en gooit het net uit. “Die zijn wel erg klein”, zeg ik. “Wacht maar”, antwoordt Mike. “Dit is ons aas.” Nu gaan we echt vissen. Een uur later hebben we een bak vol snappers binnen, genoeg voor het hele kamp dat nu langzaamaan wakker begint te worden. Mike snijdt een filetje en hangt dit aan een nog grotere haak. Langzaam glijden we over het rif. Mike vaart en ik vis. Plotseling staat de lijn strak. “Ik heb beet”, roep ik in paniek. Met alle macht trek ik aan de lijn, maar er gebeurt niks. “Hij zit vast!” Het blijkt een enorme barracuda te zijn en na een kort gevecht landt hij aan boord. “Er is niks beters dan leven van de natuur! We begonnen met een sardientje en nu hebben we een barracuda! Wat wil een mens nog meer?” roept Mike die erg in zijn sas is met de vangst. “Kajakken”, roep ik. Daar ben ik voor gekomen.
“We begonnen met een sardientje en nu hebben we een barracuda, wat wil je nog meer?”
We peddelen naar Middle Caye, een uurtje varen van ons kamp, om te gaan snorkelen. Het turquoise water is vlak en kalm en al gauw zitten we in het ritme. Onder ons schieten adelaarsroggen verschrikt weg. Ze zijn niet gewend aan mensen, want er komen maar weinigen hier in het maritieme reservaat dat de onderwaterwereld beschermd tegen overbevissing. En het resultaat zien we als we even later met snorkel en duikbril in het water liggen.
Honderden vissen hangen stil tussen de kleurrijke koraaltakken. Een grote groene murene steekt met zijn kop uit het gat en laat zijn vlijmscherpe tanden zien als ik te dichtbij kom. Even verderop hangt een barracuda bewegingsloos in een hinderlaag tussen het waaierkoraal te wachten op een overzwemmend visje. Voordat we klaar zijn komt er ook nog een zeeschildpad voorbij. De dag kan nu al niet meer stuk.
De combinatie van kajakken en snorkelen is zeker de leukste manier om de onderwaterwereld van dichtbij te beleven. Een visarend vindt onze lunch op het strand zeer interessant en verlaat haar nest in de palmboom om ons van dichtbij te bekijken, en wij fotograferen terug.
De combinatie van kajakken en snorkelen is zeker de leukste manier om de onderwaterwereld van dichtbij te beleven
EEN ZEE AAN GROTE VISSEN
Tussen San Pedro en Caye Caulker ligt het Hol Chan Marine Reserve, een snorkel- en duikstek en het trefpunt voor de meeste activiteiten die hier georganiseerd worden. Met de catamaran zeilen we vanuit San Pedro richting ‘Shark Ray Alley’, de plek in het reservaat waar grote concentraties zusterhaaien en stekelroggen leven. Zodra we aan de boei liggen komen ze richting de boot. Gewapend met snorkel en flippers springen we overboord om de ongevaarlijke beesten van dichtbij te zien. Ze zijn zo gewend aan mensen dat ze bijna tam zijn. Dat geldt ook voor de grote zeebaarzen en murenen, het lijkt wel een dierentuin zonder hekken.
Deze tot twaalf meter lange haaien zijn planktoneters
Belize is de plek waar veel groot onderwaterwild komt samenscholen. Elk jaar tijdens de volle maan in april en mei komen de snappers naar het Gladden Spit reservaat om te paaien, met in hun kielzog de grootste vis ter wereld: de walvishaai. Deze tot twaalf meter lange haaien zijn plankton eters en filteren het kuit uit het water. Tijdens deze periode kun je duikend of snorkelend deze grijswit gevlekte giganten observeren.
Swallow Caye Wildlife Sanctuary is het thuis van de Manatee. De koddige zeekoeien die leven van zeegras worden regelmatig het slachtoffer van scheepsschroeven, daarom mag men alleen met een stok door het ondiepe water punteren. Ze worden ook regelmatig in Hol Chan gezien.
IN HET DOMEIN VAN DE MAYA PRIESTERS
De Hummingbird Highway is een van de mooiste routes door Belize. De weg slingert door de jungle en kleine dorpjes met kleurrijke huisjes. Bij een bordje met ‘Caves Branch’ slaat de chauffeur af. Een onverhard pad voert ons diep het regenwoud in. Belize ligt op kalksteen rots. Kalksteen heeft de eigenschap op te lossen in water, waardoor grotten ontstaan. Deze kunnen heel groot worden en soms stort het dak in met een ‘karstgat’ als resultaat. De oude Mayacultuur is geobsedeerd door deze grotten.
Gewapend met helm, klimgordel, hoofdlamp en zwemvest volgen we de gids door kniediep water en over rotsen. Het daglicht is al een tijdje weg als we in de ‘kathedraal’ aankomen. Het is betoverend. Meterslange stalactieten hangen als orgelpijpen van het plafond om hun tegenpolen, de stalagmieten, op de bodem te vinden. Voorzichtig, om geen schade aan te richten, volg ik de instructies van onze Maya gids Ching.
Dit was tweeduizend jaar geleden de heerschappij van de Maya priesters, en hier werden zelfs slachtoffers geofferd aan de goden
“Het duurt tienduizenden jaren voordat zich zo’n formatie vormt en je kunt met slechts één voetstap een paar millennia vernielen”, vertelt hij. “Dit landschap is heel fragiel. Daarom nemen we alleen maar kleine groepjes mee en mag je geen zonnecrème en deet op je lichaam hebben. Al deze gifstoffen doden de primitieve levensvormen in de grotten.”
Na een korte klim naar een galerij vinden we potten en botten. Tweeduizend jaar geleden was dit het domein van de Mayapriesters, er werden zelfs mensen geofferd om de goden goedgezind te houden. Ik ril even bij de gedachte en ben blij als we even later op het fysieke hoogtepunt aankomen: de watervallen. Nog nooit stond ik in een grot met een waterval en nu moet ik er een beklimmen. In totaal beklimmen we er drie. Gezekerd aan touwen klauteren we omhoog om er vervolgens weer vanaf te springen, een soort indoor canyoning.
GEHEIME WATERVALLEN
Avontuur hoeft niet altijd ‘hardcore’ te zijn, bedenk ik als ik licht in mijn hoofd van de champagne onder de klaterende Secret Falls sta. We bevinden ons in Belize, dat kleine landje aan de Caribische Zee net onder Mexico, op het 7200 hectare grote privédomein van de Hidden Valley Inn. Het domein ligt op de Pine Ridge, een serie bergen met naaldbomen in het Cayo district, met 145 kilometer aan wandel- en mountainbikeroutes. Na een wandeling van vijftien minuten door het bos liepen we plotseling tegen de poel aan. De lunch stond al klaar op een perfect gedekte tafel, compleet met tafellinnen en een koeler met bubbels. De bediening was in geen velden of wegen te bekennen en dat was ook precies de bedoeling. We zijn de enigen hier vandaag en dat houden we graag zo. “Als u terug naar de lodge wilt, kunt u ons bereiken met de walkietalkie”, was de instructie.
BARTON CREEK
De volgende dag vinden we rijdend langs plantages nog zo’n verborgen pareltje. Barton Creek is een kleine, heldere rivier die maar liefst tien kilometer ondergronds loopt. We stappen in een kano, zetten een fel zoeklicht aan en drijven langzaam de onderwereld in. Het water glinstert melkachtig in de felle lichtbundel. De rivier staat hoog en terwijl ik mijn best doe om met mijn hoofd geen stalactieten af te breken, varen we van de ene verwondering in de andere. En dit is niet het enige onderwater paradijs van Belize. Oh nee. Het tropische landje stikt van de verborgen ondergrondse geheimen die erom schreeuwen om ontdekt te worden.
We stappen in een kano, zetten het zoeklicht aan en dalen voorzichtig af in de duistere diepten…
Het verkoelende water van de Moho rivier, in het zuiden van het land, lokt. Santa Teresa is een Mayadorp op een uurtje over modderwegen rijden van de bewoonde wereld. Het bestaat uit houten huisjes bedekt met palmbladeren en vloeren van aangestampte aarde. Kinderen rennen over het gras tussen de varkens, kippen en kalkoenen. Santa Teresa markeert de start van ons rivieravontuur. Samen met Sue, een professionele Amerikaanse kajakgids, Pedro, de lokale Maya gids en zijn broer Mario gaan de we Moho rivier af in opblaasbare expeditiekajaks.
De rivier bestaat uit ‘drop pools’, rustig stromend water dat in één keer overgaat in een waterval en dan weer verder stroomt. We hebben het mooiste stuk van de rivier uitgezocht waar je zonder wildwaterervaring kun kajakken. Drie dagen duurt de spectaculaire tocht waarbij we in de jungle kamperen. We peddelen naar een bocht in de rivier en hoewel ik het niet kan zien, hoor ik ‘wild’ water. De spanning stijgt en mijn hart gaat tekeer. Pedro staat bij de afgrond en geeft instructies: “Passeer me aan de linkerkant en dan beneden hard naar rechts, anders zit je op die boomstam”, roept hij boven het geruis uit. Langzaam drijf ik op de afgrond af en zie nog steeds niks. En dan plotseling zit ik op de waterglijbaan naar beneden. “Yeeehaaaa!!!” gilt Mario voorin de boot voordat hij hard naar rechts peddelt en we in het volgende stuk van de rivier landen. We zijn er doorheen. Wat een waterpret, en dit was nog maar een kleintje. Tegen het einde van dag twee zijn we volleerde peddelaars en navigeren we watervallen met namen als Monkey Falls, Bucking Falls en de Machaka Falls.
CAYE CAULKER: HIPPIES, RASTAS & BACKPACKERSCaye Caulker is het meest relaxte eiland van Belize en daarmee een goede afsluiter van mijn trip. Op de onverharde hoofdweg van het autovrije eiland kom je hippies, rasta’s, backpackers en een meer dan gemiddeld aantal Europeanen tegen.
Wandelend op blote voeten, fietsend, of in een golfkarretje kuieren ze langs de kleurrijke winkeltjes, barretjes en eethuisjes op weg naar de ultieme sunset. Onder het genot van een ‘pantyripper’ cocktail zie ik bij een barak op het strand voor het laatst de Caraïbische zon in de zee zakken. Ik denk terug aan alles wat ik in twee weken heb mogen beleven. Belize is de absolute droombestemming.
Grijp het leven
in Belize
Ⅰ