Als ik vroeg in de ochtend op de ferry stap in Port d’Eivissa, slaapt Ibiza nog lang niet. Ik keer mijn gezicht naar de net opgekomen zon en sluit mijn ogen. De zeebries glijdt door mijn haar. Ik werp nog een blik op het silhouet van het feesteiland, getekend door een kathedraal en groene bergen. Wat een contrast met het platte, slaperig aandoende Formentera dat een kwartier later in mijn vizier verschijnt. De Spaanse bouwmanie werd snel de kop ingedrukt door milieuactivisten op het eiland: een vliegveld en hoekerige resorthotels als aan de Costa schitteren in afwezigheid. Ik rij de PM-820 op richting het oosten. Flamingo’s paraderen door de roze zoutmeren van nationaal park Ses Salinas. Het minimalistische landschap en de simpele laagbouw op het 83km2 kleine eiland is treffend. Een palmboompje hier, een fort en stenen muur daar. Een paar molens en op iedere punt een vuurtoren. Geen enkel stoplicht. In vissersdorpjes als Caló de Sant Agustí hangt de vis te drogen aan takken op daken van houten hutjes. Maar vooral niet te missen zijn de uitgestrekte witte zandstranden met een turquoiseblauwe zee: de trots van het kleinste bewoonde eiland van de Spaanse Balearen.

Op Formentera.es vind je een complete reisgids van het eiland.

“Met een buik vol wijn en paella, plof ik later die dag neer op mijn handdoek op Ses Illetes, een wit zandstrand op de noordelijkste punt van het eiland. Het loopt van twee zijdes in elkaar over tot een lange witte punt in de zee, meermaals bekroond tot mooiste strand van Europa. Ik kijk uit over het glasheldere water. Het is strak en stil, als dat van een zwembad. De duik van vanochtend en gesprekken met Manu hebben duidelijk gemaakt dat het zeegras niet alleen een toevluchtsoord is voor bedreigde dieren als zeepaardjes, maar dat het ook verantwoordelijk is voor de idyllische kust van het eiland. Roze steentjes in de branding schitteren in het spierwitte zand. Beide zijn afkomstig van de miljoenen diertjes die zich schuilhouden in het gras.

Ik wiggel mijn tenen door het poederige zand en kijk toe hoe de lijfwacht op leeftijd zich opdrukt in zijn houten uitkijktoren. Naast me zit een naakt bejaard stel. Een topless moeder loopt langs met haar pakweg tweejarige kind aan haar borst. ‘Het vele bloot op Formentera is een overblijfsel van de vele Duitse en Amerikaanse hippies die Ibiza en Formentera in de jaren 60 veroverden,’ hoor ik van de jonge politica Alejandra Ferrer, die nauw betrokken is bij het posidoniaproject. ‘Zoals mijn moeder, uit Duitsland.’ Ze wijst naar boten die in de verte in de helderblauwe stukken water drijven. Niet boven het zeegras dus, een goed teken. ‘Met een app kunnen schippers tegenwoordig een aanlegboei reserveren, waarmee ze zeker weten geen schade aan te richten.’ Door maatregelen als deze hoopt Formentera tegen 2030 het posidonia terug te hebben in zijn oorspronkelijke staat. En dat betekent dat je voorlopig nog niet naar de Cariben hoeft te vliegen voor tropische stranden.

Het eiland kent officieel 21 stranden: van kleine rotsige baaitjes tot uitgestrekte zandstranden. Neem een uitgebreide gratis kaart mee van de ferry, waar alle stranden en hun kenmerken beschreven staan.