Canada: In de sporen van
De Yukon Quest
Het is een koude winternacht als drie Nederlanders in Whitehorse het vliegtuig uitrollen. De temperatuur in de hoofdstad van de Yukon Territories, in Canada’s hoge noorden, is dan gezakt tot -35C. Ze realiseren zich dat dit een heel koud avontuur gaat worden.
Whitehorse is in de ban van de Yukon Quest. Midden in het centrum is de boel afgezet en is het flink druk. Frits, de fotograaf van WideOyster Magazine, en ik krijgen een pasje met “photographer” erop. Dat ben ik helemaal niet, maar dat boeit niemand. Het pasje blijkt een soort sesam open u te zijn, ik mag overal rondlopen, foto’s maken en vragen stellen. Plotseling neemt de spanning toe en klinkt het startschot voor het eerste team. Elk team gaat met tussenpozen van drie minuten van start. De zon staat pal achter de start, vol tegenlicht dus. Balen, maar als ik omkijk zie ik een hele blije Frits. Hij zegt dat dit zijn favoriete licht is. Als ik later zijn foto’s zie dan begrijp ik het: wat een fantastische beelden!
Plotseling neemt de spanning toe en klinkt het startschot voor het eerste team. Elk team gaat met tussenpozen van drie minuten van start
Als de eerste vijf teams vertrokken zijn ga ik aan de wandel, kijk “backstage” bij de teams die nog moeten vertrekken en ga even ontdooien in een koek en zopie tent. De sfeer is uitermate gemoedelijk en uit de speakers komt een constante stroom achtergrondgeneuzel. Wanneer er een Japanse deelnemer aan de start verschijnt klinkt het commentaar ongeveer zo: “Well John, what do you reckon she’s got playin’ on her ipod? Hell Brian, it sure ain’t Neil Young!” Waarna het uitgebreid gaat over het aantal keren dat “Miss Honda” de Quest heeft gedaan en hoe hoog ze eindigde. Ik koop nog een Yukon Quest koelkastmagneet (bij ons thuis is het de sport om, als je ergens in het buitenland bent, een zo lelijk mogelijke magneet op de kop te tikken) en ga dan Karin en Frits zoeken. Tijd voor koffie.
Voor we zelf onze eigen driedaagse Yukon Quest beginnen stoppen we in Carcross. Hier bevindt zich de werkplaats van Keith Wolfe, totempalen carver, trapper en verhalenverteller. Ik ben in mijn element, want de werkplaats van Keith ligt vol met gereedschap, houtkrullen, machines en een enorme totempaal. Zijn veertiende exemplaar en aangezien Keith dit werk al ruim dertig jaar doet snap je dat je er even zoet mee bent, zo’n totempaal. Hij praat honderduit over zijn werk en zijn voorvaderen. Hij zegt dat iedereen denkt dat zijn achternaam Wolfe een verwijzing naar zijn mystieke Indiaanse roots is. In werkelijkheid heeft hij een Duitse overgrootvader die Wolfgang heette
Het speciale pak dat we meekrijgen komt goed van pas, want de kou gaat door al mijn vijf lagen heen
Een stukje verder staan onze husky’s klaar. Vandaag gaan we, over de bevroren meren van de Yukon, naar de Tagish Wilderness Lodge. We hebben prachtig weer, strakblauwe lucht en een frisse min 25 op de thermometer. Het speciale pak dat we meekrijgen komt goed van pas, want de kou gaat door al mijn vijf lagen heen. De route over het ijs is onvoorstelbaar mooi. Enorme bergen in de verte, het geknars van de sneeuw onder de slee en de honden die na een tijdje op cruise control lijken te rennen. Als de zon ondergaat komen we in Tagish aan.
De lodge ligt compleet afgelegen en is niet via de weg bereikbaar. De cabin’s zijn prachtig, met ieder een eigen houtkachel. De wc is buiten, maar als je hard loopt merk je niets van de kou zegt de Zwitserse eigenaar met een uitgestreken hoofd.
Om 10 uur staan onze husky’s te trappelen om te vertrekken. Mijn husky’s heten Rosie, Indy, Summit en Pirate, die heel toepasselijk maar 1 oog heeft. Rosie is de kleinste en de meest fotogenieke van het stel. Maar ze is bloedfanatiek en overduidelijk de leider. Meteen na de start gister ben ik ervan overtuigd dat ze de husky versie van Max Verstappen is. Ze kruipt het liefst sneaky steeds dichterbij de slee voor ons, begint dan links en recht de ideale lijn te zoeken (eenoog Pirate wordt daarbij zachtjes de goede kant op geduwd) en geeft vervolgens op precies het goede moment plankgas. En als ik dan toch maar rem kijkt Max verwijtend naar mij om. Om het vervolgens vrolijk opnieuw te proberen. Op een gegeven moment let ik even niet op en drukt Max het hele span van Frits, al was hij Sebastian Vettel, professioneel uit ’t spoor: “He pushed me of the track!”.
Rosie is de kleinste en de meest fotogenieke van het stel. Maar ze is bloedfanatiek en overduidelijk de leider.
De tocht gaat eerst weer over een meer, maar al snel steken we een bos door. Frits schiet de meest waanzinnige foto’s en ik ben al lang blij dat Max hier niet inhaalt. We lunchen in de zon, bij een kampvuur. Onze gids weet daar wel raad mee: een motorzaag en bijl hoort tot zijn standaard uitrusting. Het vuurtje zorgt ook voor wat warmte en ons gezelschap begint langzaam te ontdooien. We eten spareribs, blueberrymuffins en krijgen er verse koffie bij. Hoezo afzien? De middag is zo mogelijk nog mooier. De zon staat nu hoger en het wordt zo warm dat ik een tijdje zonder handschoenen kan. Nog maar even ervan genieten, want vanavond kamperen we. De nachten hier zijn rond de min 30
Meer info op de site van de Yukon Tourist Board
Onze twee gidsen (Marie Claude is de musher en Niall heeft een sneeuwscooter met alle spullen erop en -achter) hadden de tenten eerder al opgezet. Eerst gaan we de honden uitspannen. (Rule No 1: dogs first!) Niall stort zich daarna met zichtbaar enthousiasme op een paar bomen die in no-time met de motorzaag in stukken zijn gezaagd. Marie Claude zwaait achteloos met een enorme bijl in de rondte en splijt het hout in handzame stukken. De kachels in de tenten worden roodgloeiend opgestookt en de US army slaapzakken (goed tot min 40!) op een stretcher uitgerold. Karin komt de tent in en kijkt wat zorgelijk naar de sneeuw. Diezelfde sneeuw is namelijk de vloer van de tent. Maar Niall verzekert ons dat sneeuw uitstekend isoleert en dat het straks heerlijk warm is. Karin lijkt niet helemaal overtuigd.
We eten steak met gepofte aardappelen en krijgen er een Yukon Gold biertje bij, speciaal bewaard in een koelbox, blijft ie lekker warm!
Buiten loeit ondertussen het kampvuur. We eten steak met gepofte aardappelen en krijgen er een Yukon Gold bij, speciaal bewaard in een koelbox. Blijft ie lekker warm! De missie van vannacht is Noorderlicht. Tot nu hebben we nog niets gezien wat ook maar in de verste verte op het Aurora Borealis lijkt. Vannacht moeten onze kansen keren. Het komt goed uit dat er regelmatig hout in de kachel moet; we kunnen dan gelijk checken of er iets te zien is. Er even uit blijkt makkelijker gezegd dan gedaan. Met al je kleren aan in en uit een smalle slaapzak valt niet mee. Frits heeft zelfs zijn dikke skibroek aan, hoe dat past is mij een raadsel. De nacht vordert en het kacheltje slokt stammetje na stammetje gulzig op. De temperatuur zakt naar onder de min dertig en Karin moet constateren dat Niall wat optimistisch was. Het Noorderlicht laat zich niet zien. Maar dit alles mag de pret niet drukken. Wat een belevenis is dit!
Sander van Opstal
Directeur van Askja Reizen
“Mijn vader werkte bij KLM, mijn opa voer als kapitein bij Shell. Reizen is mij met de paplepel ingegoten, ik vind elk land waar ik kom geweldig. Ik heb een speciale voorliefde voor Egypte, Terschelling en varen in Friesland.”
Voor deze reportage vlogen we met Iceland Air naar Edmonton, in Alberta. Het leuke van vliegen met Iceland Air is dat je er dan een stopover in Ijsland aan vast kunt knopen. Vanuit Edmonton vlogen we met Air North, naar Whitehorse, in de Yukon.
Ruimte, stilte en indrukwekkende natuur vormen al ruim twintig jaar de basis voor het aanbod van Askja Reizen. Het is een concept dat veel mensen aanspreekt. Geen wonder, want als tegenwicht voor de drukte en hectiek van het dagelijks leven is een actieve natuurvakantie een verademing.
Winteravontuur in de Yukon Territories
De Canadese Yukon is echt een bestemming voor avonturiers. Askja heeft daar de perfectie reis uitgezet. Tijdens deze winterse reis ervaar je hoe het is om de uitgestrektheid van Noordwest-Canada optimaal te ervaren: temidden van rust, ruimte en een ongerept landschap. En dat alles in de historische sporen van de Klondike Gold Rush van 1898