Editorial
Met de boot naar de sneeuw
Aan de horizon is het moeilijk te zeggen waar het water ophoudt en de hemel begint. Met mijn voeten in het ijskoude water voel ik geluk in me opkomen
Als ik ’s ochtends wakker word en de gordijnen van mijn kamer hoog boven Luzern openschuif, is de wereld veranderd. Gisteren flaneerden de mensen nog over de kade van de Vierwaldstättersee – jasje open, zonnebril op – nu dwarrelen dikke vlokken neer op het water, de huizen en zeventiende-eeuwse houten bruggen. De bergen waar we 24 uur geleden vanaf het terras op uitkeken, zijn verdwaald in een sluier van wit en grijs.
Luzern geniet internationale bekendheid dankzij een combinatie van een elegant stadshart met een groot meer en spannende bergwereld rondom – vanuit het centrum allemaal eenvoudig bereikbaar met bus, trein en boot. In het spoor van schrijvers en schilders kwam de Europese adel in de negentiende eeuw naar de stad om die schoonheid te ontdekken. ’s Zomers. En dat is altijd een beetje zo gebleven.
Maar hoe mooi is het om die betoverende blend juist in de winter te beleven… Dwalen door het historische centrum, glühwein drinken om op te warmen, zonsondergang op de 2.128 meter hoge Pilatus terwijl wolken sneeuw langs de rotsen jagen, hip eten in Neustadt, wandelen op de Rigi, dansen met de locals in een voormalig zwembad, freeriden in Engelberg… En waar kun je ’s ochtends op de boot stappen voor een dag skiën?
Je zou Luzern behoudend kunnen noemen, of beter nog: klassiek. Maar wel op een fijne manier. De stad gaat vooruit zonder het verleden te vergeten. Zo ademen de historische paleishotels de sfeer van nu, heeft de lokale specialiteit Chügelipastete een veg an variant gekregen en vind je er naast de villa van componist Wagner ook het Paradiso van Zwitserland: Schüür.
Bovendien zorgt de Vierwaldstättersee voor iets extra’s. Zoals op die ochtend met laaghangende bewolking. Ik dobber met mijn kleine saunaboot midden in die verstilde wereld. De motor is uit en de eerste sessie zit erop. Afkoelen op het achterdek. Alle schakeringen grijs lopen zachtjes in elkaar over. Aan de horizon is het moeilijk te zeggen waar het water ophoudt en de lucht begint. Met mijn voeten in het ijskoude water voel ik het geluk opkomen.
Hans Avontuur
Professioneel avonturier en reisjournalist