In het tweetalige Zwitserse kanton Wallis zijn de bergen de baas. Voor de moderne mens die denkt dat hij de wereld naar zijn hand kan zetten, is dat soms lastig. Voor de locals is het meebewegen met de wetten van het hooggebergte een manier van leven. Een kwestie van aanpassen en genieten zodra de natuur onverwachts haar schoonheid aanbiedt. En dat kan elk moment gebeuren.

Natuurlijk is de bergwereld prachtig als de zon schijnt en de sneeuwkristallen fonkelen, maar ik houd misschien nog wel meer van dikke wolken die langs de grillige bergtoppen glijden, van dikke vlokken die alle plooien in het landschap liefdevol toedekken of van een sneeuwstorm waar je jezelf doorheen moet vechten op weg naar boven.

Tijdens ons bezoek aan Saas-Fee was het lawinegevaar zo groot dat we onze skitocht naar de Allalinhorn moesten afzeggen. Jammer? Ja, heel even. Maar daar stond een winterlandschap tegenover dat van top tot teen bedekt was met verse sneeuw. En in dat droomdecor maakten we een alternatieve, veiligere tocht naar een enorm bergmeer voor een onvergetelijk moment. Het was er zo stil dat je de bergen kon horen ademhalen.

Bergen. Heel veel hoge bergen. Tussen de Grote Sint-Bernhardpas in het oosten en de Simplonpas in het westen van Wallis liggen 45 toppen boven de 4.000 meter hoogte! In dat landschap word je nederig en klein. En dankbaar.  Want hoe mooi is het om die pieken van dichtbij te bekijken? Tussen de gletsjers van Saas-Fee of op de smokkelpaden op de flanken van Les Dents du Midi.

Naar buiten, de bergen in. Op ski’s, toerski’s, wandelschoenen, sneeuwschoenen. Te voet naar boven of met de lift. Uitgebreid dineren op een terras met eersteklas uitzicht of picknicken met een mini-raclette in de vrije natuur. Het doet er niet toe. Geniet op jouw manier van het moois dat de bergwereld van Wallis je geeft!

Hans Avontuur
Beroepsreiziger en reisjournalist