Op avontuur in Fins Lapland
Wit Wonderland
Weidse meren doorkruisen per huskyslede of sneeuwscooter, lunchen bij een kampvuur én genieten van de intense stilte. De ongerepte Arctische natuur van Fins Lapland biedt volop avontuur.
Midden op het bevroren meer stoppen we met onze sneeuwscooters. Alles om me heen is wit. De zon schijnt en de fijne sneeuwkristallen schitteren in het licht. Een paar meter boven de grond zweeft nevel als sierlijke slingers in de lucht. Zelfs de hemel is niet helemaal blauw; het vocht in de lucht bevriest bij deze temperatuur en dwarrelt als kleine zilverwitte kristallen naar beneden. Ik heb nog nooit zoveel verschillende gradaties wit gezien. Slechts in de verte, door de ‘schemering’ van de nevel, zie ik de bosrand.
De zon schijnt en de fijne sneeuwkristallen schitteren in het licht
Het is half februari en volop winter in Fins Lapland. Ik ben vlakbij Saariselkä, een klein dorp zo’n driehonderd kilometer boven de poolcirkel. Het is wars van alle wintersportdrukte die we kennen van Frankrijk of Oostenrijk. Dit is een compleet andere wereld. Niet in de eerste plaats door de ontbrekende drukte, maar vooral door de schitterende Arctische natuur, de stilte en de vele wintersportactiviteiten.
Hier kun je behalve skiën ook cross-countryskiën, sneeuwschoenwandelen en ijsvissen, maar je gaat hier vooral naar toe voor avontuurlijke sneeuwscootertochten en huskysafari’s.
Het is een heel andere kou dan we in Nederland gewend zijn. Geen snerpende en snijdende wind, maar een droge vrieskou
Vanochtend ben ik vanuit Saariselkä vertrokken voor een sneeuwscootertocht dwars door de natuur. Mijn gids, Juha, heeft me voorzien van een helm, warme handschoenen, wollen sokken, laarzen en een dikke ski-overall. Als ik alles heb aangetrokken – over mijn eigen kleren aan – voel ik me net een Michelinmannetje. Maar deze kleding is geen overbodige luxe, buiten is het ongeveer vijfentwintig graden onder nul. Toch voelt het niet zo, het is een heel andere kou dan we in Nederland gewend zijn. Geen snerpende en snijdende wind, maar een droge vrieskou. Bovendien schijnt vandaag de zon.
Na een korte uitleg over het rijden op een sneeuwscooter vertrekken we. Al snel laten we de bewoonde wereld achter ons. De weg voert over glooiende heuvels en door eindeloze bossen waar de bomen bedekt zijn met een dikke laag verse sneeuw, de takken buigen ver door onder de zware last. Ik heb het gevoel door een sprookjesachtig winterwonderland te rijden, een gevoel dat helemaal compleet is als plotseling uit het niets een dorpje opdoemt. De typische rode houten huizen steken fel af tegen de sneeuw. Slechts negen huizen tel ik, dan zijn we het dorpje al weer uit.
Ik heb het gevoel door een sprookjesachtig winter wonderland te rijden
Niet veel later verandert het landschap, het bos wordt afgewisseld met kleinere en grotere open vlaktes. Juha vertelt me dat dat bevroren en ondergesneeuwde moerassen en meren zijn; de vele meren waar Finland om bekend staat. Ook heeft het gebaande pad plaatsgemaakt voor een trail dat nog niet is platgereden; we zijn de eersten die een vers spoor trekken. Plotseling stopt Juha en gebaart naar opzij. Tussen de bomen staan een paar rendieren. Zomaar, in het wild. Schaapachtig kijken de dieren ons aan en gaan vervolgens door met zoeken naar eten. Voor de rendieren is nu weinig voedsel te vinden, vertelt Juha, maar ze hebben een dikke vetlaag gekweekt die op sommige plaatsen wel vijf centimeter dik is. Daar kunnen ze de hele winter op teren.
“Lets have lunch”, zegt Juha als we weer een open vlakte op rijden. Ik heb geen idee waar hij in deze middle of nowhere een restaurant wil vinden, maar ineens ruik ik vuur. Langs de bosrand kringelt een rookpluimpje omhoog. Kari, een collega van Juha, heeft daar een waar sneeuwrestaurant gecreëerd: in een enorme kuil zijn stoelen uitgehouwen in de sneeuw en bedekt met rendierhuid. In het midden knappert een vuur met een ketel erboven.
Niet veel later zit ik met een kop thee in mijn hand en koester me in het zonnetje. Vanaf mijn stoel kijk ik uit over het bevroren meer, dat verscholen ligt onder een dikke laag sneeuw. Ondertussen is Kari druk bezig met het bereiden van de lunch. Op het vuur staat een grote pan waarin stukken rendiervlees gebraden wordt; heerlijke etensgeuren bereiken mijn neus. De gezonde buitenlucht maakt hongerig, merk ik.
Allemaal kijken ze Bartek indringend aan, alsof ze willen zeggen: kies mij, kies mij!
De volgende plaats die ik bezoek is Levi. Het ligt op zo’n 2 uur rijden naar het zuidwesten en heeft beduidend meer de allure van een skidorp. Dit is ook hét ski-oord van Fins Lapland. Maar vandaag ga ik niet skiën, ik ga op huskysafari. Bartek, eigenaar en fokker van husky’s, heet me van harte welkom bij zijn kennel. Buiten in de sneeuw zitten de honden te wachten, sommigen liggen lekker opgerold te slapen. De kou deert ze niet, hun vacht is dik en dicht genoeg. Als ze Bartek zien, kijken ze blij op; lieve koppen met helblauwe of bruine ogen. Zodra hij een slee pakt en klaarzet, worden de honden onrustig. Ze weten wat er komen gaat: er gaat gewerkt worden. En als een husky kan werken – rennen – dan is hij in zijn element. Ze zijn born to run.
Terwijl Bartek langs de honden loopt om ze te selecteren, slaat de onrust toe. Een paar honden gaan staan en beginnen te blaffen, anderen huilen als wolven en weer anderen blijven stoïcijns zitten. Maar allemaal kijken ze Bartek indringend aan, alsof ze willen zeggen: kies mij, kies mij!
Ik ga achterop mijn slee staan, met een voet op de rem zodat die diep in de sneeuw steekt. Toch voel ik dat de honden al trekken, ze willen rennen. Als Bartek het teken geeft dat we gaan en ik mijn voeten van de rem haal, schiet de slee vooruit. In een gestaag tempo glijden we over de sneeuw. Voor me zie ik zes hondenruggen, twaalf oren en vierentwintig poten in cadans bewegen. Hun tong bungelt uit de bek. Weer is het landschap sprookjesachtig; aan de ene kant bomen die volledig zijn bedekt met sneeuw, aan de andere kant een open vlakte met op de achtergrond de bergen. De winterzon staat laag en schijnt in wonderlijke pasteltinten over het landschap. Het kleurenpalet varieert van zachtgeel tot zalmkleurig en violet. Ongelofelijk mooi, ik ben er stil van. Het enige geluid dat ik hoor, is het glijden van de slee over de verse sneeuw en het zachte gehijg van de honden. Als we na de tocht nog even napraten vertelt Bartek met liefde over zijn honden, hoe hij ze verzorgt en traint. Als ik hem vraag of hij ook wedstrijden met de honden doet, beginnen zijn ogen te glimmen. Vorig jaar nog heeft hij aan een race meegedaan van Sint-Petersburg naar Moskou. En een van zijn honden heeft in totaal al ongeveer 42.000 km afgelegd, dat is maar liefst een keer de wereld rond. Het dier is nu al lang gepensioneerd, maar doet nog steeds niets liever dan rennen.
Een nachtelijke tocht met de sneeuwscooter is een belevenis op zich
Een andere typische bezigheid in Lapland is ijsvissen. Terwijl gids Petri het visgerei tevoorschijn haalt, vraag ik me af of er in dit ijskoude water wel vis kan leven. Maar Petri verzekert me dat hij gisteren nog twee grote zalmen heeft gevangen. Vervolgens geeft hij me een enorme boor, ik mag zelf het gat in het ijs maken. Dat valt nog niet mee, het ijs is zeker een meter dik en ik krijg het er warm van. Als het gat eindelijk geboord is, krijg ik een hengel inclusief aas, en een zeefje om het wak open te houden. Ik zet mijn hengel neer en wacht. Ondertussen zie ik langs de rand van het meer een crosscountryskiër voorbij ‘schuiven’, zijn rode jas steekt fel af tegen de met sneeuw bedekte bomen. Dan schep ik weer het dunne laagje ijs van het wak en controleer of het aas nog aan het haakje zit. Na een halfuur vissen, en vele keren kijken of ik beet heb, besluit ik dat ik hier niet voor in de wieg gelegd ben. Ik heb gewoon te weinig geduld. Ik loop naar de kota even verderop waar Petri een kampvuur heeft gemaakt. Als ik vertel dat ik er een hard hoofd in heb iets te vangen, moet hij lachen. Ik ben niet de enige die dat denkt. IJsvissen is een sport op zich, vertel hij, en geduld is een schone zaak.
Ontdek de ongerepte Arctische natuur van Fins Lapland
Op naar Lapland
Zelf Lapland ontdekken vanaf een hondenslee of sneeuwscooter? Deze winter vliegt TUI als enige airline direct vanaf Amsterdam naar meerdere steden in Lapland. Veel van hun accommodaties liggen pal in het winterwonderland én hebben een sauna. Een weekje hotel of appartement met ontbijt, retourvluchten én transfers begint al bij €655 per persoon. Nieuwsgierig?